Kral çıplak ama...

Giyimine düşkün kral, bir gün emir erini çağırıp, ülkedeki terzilere duyuru yapmasını ister.

Duyuru şudur:

Kim en güzel elbiseyi dikerse, onun sandıklar dolusu altınla ödüllendirileceği, beğenilmez ise kellesinin gideceğidir.

İlanı duyan terziler saraya koşar, ama çoğu bu cesaretinin bedelini kellesi ile öder. Fakat uyanık bir terzi saraya giderek krala bu işe talip olduğunu söyler.

Nihayetinde işi alan terzi, haftalar sonra, sadece akıllıların görebildiği ama aptalların göremediği elbiseyi getirir. Doğal olarak, kral ve adamları, aptal konumuna düşmemek için "ortada elbise falan görünmüyor" diyemezler.

Kral ilk törende, halkının huzuruna, bu sadece akıllıların görebildiği elbiseyle çıkar. Tabii kralın dalkavukları bu arada elbisenin özelliklerini halka anlatmışlardır.

Aynı şekilde halk da aptal durumuna düşmemek için kralı alkışlar ve tezahüratlarla karşılarlar. Ama gel gör ki, bu tür entrikalara aklı ermeyen ufak bir çocuk, gördüğü manzara karşısında kendini tutamaz ve "anneee bak, kral çıplak" diye bağırır.

Olayın büyüsü bozulur ve halk, "kral çıplaaak?!" diye bağırmaya başlar.

Gerçek artık ortadadır dalkavukaların çabası gerçeği kapatamaz.

Gerçeklerin görünmemesi konusunda sadece kral mı suçlu?

İşte burada şu soru aklımıza takılıyor;

Çocuk kralın çıplak olduğunu gördükleri halde tepki göstermeyen, alkışlamaya devam eden eyyamcı halka bakıp;

"Ahali aptal.." diye bağırmış olsaydı aynı sonuç çıkmaz mıydı?

Orta yerde saf, temiz, hesapsız bir çocuk yok demek ki. Hala birtakım ucuz hesapların, aşağılık menfaatlerin, ahlaksız kazançların, haram beklentiler içerisinde olanların varlığı Kral'ın bütün çıplaklığına rağmen seslendirilemiyor.

Kralın çıplaklığı,ahalinin bakar körlüğü nedeniyle ıskalanıyor.

Kralın çıplaklığına ahalinin basit menfaatleri yüzünden göz yumuluyor.
Ne zaman; samimi, beklentisiz, cesur biri çıkar ve bu üryan kral bozuntusunun çıplaklığını bağırırsa her şey yerli yerine oturur. Vesselam.