Gözlerim ne renkti benim?
Nereden bileyim, uzun zamandır bakmıyorum ki aynalara!
Bu iki satır zaman zaman yazılıyorsa içinizde, işiniz kolay değildir artık; kavga başlamıştır sizde.
Yok canım, hemen telaşlanmayın, dinleyin kendinizi!
Çok kolay! Bir şişe şarabınızı açın, kapatın gözlerinizi; kapatın ki kendi içinizi görebilesiniz.
Kulaklarınızdaki
uğultu var ya! İşte o ses göğsünüzde kurulu arenadan gelmektedir. İki
gladyatör; umut ile endişe kıyasıya kapışmışlar içinizde.
Bakın!.. İki keskin kılıç birbirlerini kırmak için nasıl da çarpışıyorlar havada.
Kim yenecek, kim yenilecek belli değil.
Hiç
şüpheniz olmasın. Kalbiniz sızladığı zaman bilin ki umut yorulmuştur,
belki de yaralanmıştır; derinlerden gelen iniltiniz işte bu yüzden.
İşte
bu yüzden umudu beslemelisiniz. Elinizden başka şey gelmez. Endişe
zaten kendi besleniyor havadan nem kaparak. Rakibine çaktırmadan göz
kırparak düşlerinizi umuda yedirmelisiniz.
Evet, baştan aşağı
ülke sizsiniz, bu ülke de sizin; ama aklınızı kral sanıyorsanız
aldanıyorsunuz. Asıl kral soytarınızdır, yani bilmedikleriniz.
Eğer
odanızın penceresi beton bir duvara bakıyorsa işiniz zor; ya dalgalı
bir deniz görmeli ya da karlı bir dağ; orman da olur ama bütün ağaçları
görebilmelisiniz.
Ben içimdeki kavgaya aldırmıyorum artık; yaşama ve aşka dair bütün düşlerimi yedirdim umuda, bekliyorum şimdi.
Belki umut kazanır, biter savaşlar; belki daha güzel yaşar aşkla dolaşanlar.
Son
günlerde, penceremden akşam güneşinin altındaki koca dağı seyrediyorum.
Üstü karlarla örtülü uyuyan bir deve benziyor. Sanki silkinip kalkacak,
savuracak sırtındaki karları, bitecek başında eksik olmayan fırtınası.
Olur mu?
Neden
olmasın!.. Yoksa göğsümde bir mengeneyle sıkıştırılan kalbim buna daha
ne kadar dayanır; daha ne kadar hayata dair umutla çarpar!
Kar
mevsimi gelmeden düşen yağmurları da gördüm ben. Ne kadar renksiz ve
nasıl da birbirine benziyordu damlalar. Oysa her tanesi ayrı bir renk
olsaydı, rengârenk vursaydı cama kötü mü olurdu; işte o vakit
seyredilirdi bu hayat denilen manzara!
Olmaz mı yani!
O zaman boşa mı gidecek düşlerimle beslediğim umudun kavgası!
Ya aşk?
İki satır şiirin karalandığı bir kâğıt parçası gibi savrulacak mı rüzgârda?
Asla!
Göreceksiniz,
yedi renk açacak yediveren, her tomurcuğundan sevgi sızacak bahçelere.
Gökyüzünde açarken menekşeler, yerdeki sahte çiçekler çürüyecek pis
vazolarında.
İster memleket aşkı olsun, ister bayrak tutkusu; sevda, gerçek sevene yakışmıştır her zaman.
İnanmıyor musunuz?
Siz öyle bilin!
Önce uzaklardan gelen içten bir merhabayı alın içinize, gerisini umuda bırakın!
Gerçek sevgiyle beslenen umut kazanacaktır; ölecektir endişe.
